پس از پیروزی انقلاب اسلامی، ژانرهای سینمایی در ایران تجارب مختلفی کسب کرده  اند؛ گاه با پشتِ پا زدن به ذائقه مخاطب وطنی، به سینمای قصه گو، بی میلی کرده و گاه در اقتباس گیری (البته از ادبیات خارجی) افراط کرده  اند؛ گاه در عرصه  های مهمی مانند جنگ تحمیلی قهرمان پروری کرده و گاه از کاه، کوه ساخته و با قهرمان سازی های پوشالی، خواسته یا ناخواسته بر طبل سیاه نمایی در اجتماع کوفته اند؛ گاه به مسائل اقلیت روشنفکر جامعه اندیشیده و گاه روایتگر پارادوکس های فکری شخص فیلم ساز شده اند و... . تبیین عارضه های مهمی مثل جشنواره محوری، سیاست زدگی، بی توجهی به ظرفیت  های بکری چون «سینمای مشترک» (میان ملت  های دارای اشتراکات فرهنگی) و... در شکل  گیری فهم صحیح ما از حال و روز گونه  های مختلف سینمایی مؤثر است؛ بر همین اساس در این کتاب در ابتدا با رویکردی آسیب شناسانه مهم  ترین مضامین و سویه های فکری و فرهنگی ژانرهای مطرح سینمایی در کشور بیان و در انتها نکات کلیدی و راهبردی برای اصلاح وضع موجود بیان می  شود.