((شرایدر)) با تحلیل آثار سه فیلم ساز برگ یعنی ((اوزو))، ((درایر)) و ((برسون)) بر آن است عرصه هنر دینی در سینما را بررسی کند .وی در فصول  مختلف کتاب به طور غیر مستقیم این پرسش را مطرح می سازد که ((آیا طرح  مفاهیم دینی در عرصه هنر مستلزم صورت ویژه ای است یا هر شکل و صورتی  قابلیت ارائه این نوع مفاهیم را در بردارد؟))، ((شرایدر)) درتاویل  و تفسیر آثار این فیلم سازان به نشانه شناسی اهمیت می دهد و می کوشد تا از  طریق شناسایی نمادهای دینی در صورت این آثار، سبک استعلایی آنان را  تبیین نماید .از نگاه نویسنده، موضوع یا داستان فیلم نشانه دینی یا  معنوی بودن نیست، بلکه سبک و صورت آن است که در هماهنگی و اتحاد با  ماده و محتوا فیلم را دینی یا غیر دینی می سازد .