جاده هایی که در شعر ویتمن برای پیوند دادن آدمیان ساخته شدند در جهان مدرن امروز تنها به پیوند دهندگان سرمایه ها و قدرت ها بدل شده اند؛ جاده هایی که دیگر پذیرای ولگردها، روح های مسافر و آوارگان نیستند، بلکه با بیشترین سرعت ممکن امکان جابه جایی تجهیزات نظامی، پول، تاجران و صاحبان قدرت و سرمایه را فراهم می کنند.نسل بیت از فرم تازه ای از زندگی حرف میزند تا بتواند فرم تولید مصرف تولید سرمایه را از کار بیندازد، اما در نهایت این سرمایه داری نو است که پیروز میشود، با تصاحب جاده ها و راه ها (دریایی و هوایی)، و برپایی جشن هایی که خیل عظیم مردم را از آن حذف شده اند و تنها می توانند از صفحات تلویزیون نظاره گر آن باشند.