این داستان غم انگیز ترین داستانی بود که خوندم از آر.ال.استاین، تنها چیزی که شخصیت شرور اصلی (جانتان ) میخواست فقط چنتا دوست بود... نشون میده رفتار خانواده ها چقدر روی شخصیت بچه هاشون تاثیر داره... اون واقعا آدم باهوشی بود، شاید اگر از اول مادرش باهاش اینجوری برخورد نمیکرد هیچ وقت این بازی رو راه نمینداخت... از نظر کتاب خوب درگیرم کرد و احساساتم هم همینطور، با اینکه خود آر ال استاین داره میگه پیغام این کتابا فقط اینه که فرار کنید، ولی  این کتاب خیلی پیغامش عمیق تر بود، بزارید بچه هاتون زندگی کنن.. بهش نیاز دارن.. اونا فقط بچه ان. و راستش بیشتر از ترسناک بودن کتاب، غم کسی که تمام این پارک و کتاب رو ساخته بود ناراحتم کرد. شاید اگر  اون ۶ تا بچه به جای همه ی این چیزا.. واقعا باهاش دوست میشدن... حتی جلوی این اتفاقات در آینده برای بقیه رو میگرفت، هرچند که روش دوست پیدا کردنش بهترین روش نبود.
ولی در کل بهش امتیاز کمی دادم چون کلا من اینجور داستان ها که هزارتا شخصیت توش هستن رو نمیپسندم و ترجیح میدم داستان ترسناک یک شخصیت رو دنبال کنم.