بررسی نقش تاریخی و دینی عتبات عالیات در ایجاد پیوند بین ایران و دولت عثمانی در زمان حکومت عبدالحمید دوم است. در این نوشتار با توجه به نقش اتصال دهنده عتبات عالیات در عراق بین ایران و امپراتوری عثمانی از قرن شانزدهم تا قرن نوزدهم میلادی، به بحث در مورد سیاست های دولتی اعمال شده توسط حکومت های شیعی ایران در این دوره و استفاده نمودن آنان از ظرفیت های دینی و مذهبی مقوله زیارت برای ایجاد روابط بین ایران و حکومت عثمانی پرداخته شده و تحقیقی تاریخی در مورد فراز و نشیب های مربوط به آن ارایه شده است. از دیدگاه نویسنده وجود اماکن مقدس و زیارتی در عراق موجب شده بود که دولت و مردم ایران همواره به این کشور که در دوره یاد شده تحت نفوذ و سیطره امپراتوری عثمانی قرار داشت، توجه خاصی بنمایند که این موضوع باعث شده بود که بین ایران و دولت عثمانی روابط مستحکمی ایجاد شود که البته این روابط بر اثر بی تدبیری برخی از حاکمان شیعی در ایران و تحت تأثیر انگیزه های دینی و مذهبی ضعیف شد. وی در همین راستا به نقش تشیع عراق در ایجاد رابطه بین ایران و حکومت عثمانی اشاره نموده و مسایل اجتماعی ایرانیان در عتبات عالیات و مسایل حقوقی آنان در شهرهای مقدس عراق حول محور زیارت را بررسی نموده است.