غیب چیزی را گویند که نتوان با حواس ظاهر مثل دیدن، شنیدن یا دیگر حواس آن را ادراک نمود. وجود خداوند، غایب از حواس ظاهری و قیامت و امور اخروی غایب از انظار ما است؛ حتی امام زمان (عج) که باید پیش روی ما و رهنمای ما باشد از نظرها غایب است. از این رو مشخص می شود که چه مقام ارجمندی دارد آن کسی که در این زمان دارای ایمان کامل است؛ ایمانی که از روی تحقیق باشد نه از روی تقلید. ابوالعالیه در این باره می گوید: ایمان به غیب، آن باشد که ایمان آورد به خدای تعالی، فرشتگان او، کتاب های او، پیامبران او، قیامت، بهشت، دوزخ، ثواب، عقاب، بعث و نشور که این همه غیب است. و در اثر ایمان به غیب صفات نیکویی چون انفاق و بخشش در انسان بارور می گردد و احساس برادری را در بین انسان ها زنده می سازد. در کتاب اثنی عشری انواع غیب بر دو قسم معرفی شده است. نخست غیب مطلق، علمی که خاصۀ  ذات الهی است و هیچ کس از آن اطلاعی ندارد و دیگری غیب مقید مانند امور گذشته و آینده که انبیا و اولیای الهی (ع) همگی با وحی و الهام از آن اطلاع می یابند. بر این اساس با دقت در آیات مختلف قرآن به خوبی روشن می شود که دو دسته آیه در زمینۀ  علم غیب وجود دارد، نخست آیاتی که علم غیب را مخصوص خداوند معرفی کرده و از غیر او نفی نموده است و دیگر آیاتی که به درستی نشان می دهد که اولیای الهی نیز به طور احتمالی از غیب آگاهی داشته و از آن خبر می دادند. نگارنده در کتاب حاضر کوشیده با استناد به آیات و بهره گیری از کتب تفسیری به بررسی موضوع غیب گویی در اسلام پرداخته و موضوعاتی هم چون مفهوم علم غیب، اخبار غیبی، و ایمان به غیب را مطرح ساخته است.