در دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ جامعه‌ی زرتشتیان بمبئی نقش فعال و فزاینده‌ای در حیات فرهنگی، سیاسی و اقتصادی ایران ایفا کرد. پارسیان هند پس از سده‌ها روابط پراکنده و محدود با جوامع زرتشتی ایران به از سرگیری رابطه با هم‌کیشان ایرانی خود و سرزمینی که خاستگاه هجرتشان از زمان تسخیرش به دست اعراب بود، پرداختند. یکی از مهم‌ترین جنبه‌های افزایش این مراودات، برنامه‌ی آنها برای انتشار کتاب‌های فارسی‌زبان در بمبئی با موضوع آیین زرتشتی و صدورشان به ایران بود. این روابط در قرن نوزدهم شکل گرفته بود، اما در دهه‌های 30 - 1920 تأثیر جامعه‌ی پارسیان هند بر ایران و حمایتشان از برنامه‌ی ملت‌سازی دولت نوپای پهلوی به حد بی‌سابقه‌ای رسید و رویای بازگشت آنها به سرزمین مادری، انگیزه‌بخش بسیاری از مبادله‌های فکری و فرهنگی پارسی-ایرانی شد.