داستان حاضر یک اثر اتوبیوگرافیک است که نویسنده طی آن اوج و فروپاشی خانواده ی خود را به تصویری می کشد. وی هم چنین از سرنوشت خود و هزاران انسان مانند خود که در چنبره ی استبداد و بی عدالتی ها گرفتار بوده اند، سخن می گوید. گفتنی است گنجعلی صباحی به سال 1285 هجری شمسی در روستای میاب ـ بین مرند و علمدار در آذربایجان ـ متولد شد. پدرش از مجاهدان مشروطه بود که بعد از به توپ بسته شدن مجلس و رفتن ستارخان و مجاهدان تبریز به تهران، ناگزیر به آن سوی مرز مهاجرت کرد. صباحی در هفت سالگی به همراه مادر و مادربزرگش مجبور به ترک دیار و زادگاهش می شود و به نزد پدر می رود. او در آن جا وارد انستیتوی علوم انسانی در رشته ی زبان و ادبیات ترکی می شود که همین امر او را به ادبیات و نویسندگی علاقمند می کند. وی پس از اتمام تحصیلات در سپتامبر 1932 به مدیریت دبیرستان "مورول" منصوب می شود.علاقه ای او به کارهای فرهنگی به خصوص تئاتر، او را هرچه بیش تر با ادبیات پیوند می زند. با آغاز جنگ جهانی دوم همه چیز به یک باره دگرگون می شود. تبعید و زندان، مسیر زندگی صباحی و خانواده اش را دستخوش تحول می کند. در این زمان، حکومت شوروی به دستگیری دسته جمعی ایرانیان اقدام می کند. صباحی در این حین مدت 22 ماه را در زندان به سر می برد و در اکتبر 1938 او و خانواده اش را به سیبری تعبید می کنند. او پس از جنگ جهانی دوم در سال 1946 و در آستانه ی چهل سالگی به وطن خود بازمی گردد. پس از آن نیز به فعالیت در مطبوعات و محافل ادبی رادیو مشغول شده و به دعوت دانشگاه تبریز، ریاست استادی دپارتمان ادبیات ترکی را برعهده می گیرد. به طوری که در مدتی کوتاه، شیوه ی آموزشی جدیدی طراحی می کند. با هجوم ارتش شاهنشاهی در بیستم آذر 1325 به آذربایجان، او را به اتهام اخلال گری دستگیر کرده و به لرستان تبعید می کنند. او پس از رهایی از تبعید و ازسرگیری زندگی عادی پس از چندی با به ثمر نشستن انقلاب اسلامی مواجه می شود.