بزرگ  علوی نویسنده  نو پرداز ایرانی  دوره  معاصر در سال 1283 ه.ق  در خانواده ای  بازرگان  و مشروطه  خواه  به  دنیا آمد.وی  در کودکی برای  ادامه  تحصیل  به  آلمان  فرستاده شد و پس  از اتمام  تحصیلات  مقدماتی  و عالی  به  ایران  بازگشت  و به  تدریس  و نویسندگی پرداخت  . علوی  در سال1323 سردبیری  مجله  ادبی  پیام  نو را بر عهده  گرفت  و طی  این سالها با همکاری  صادق  هدایت و مجتبی مینوی  که  از دوستان  صمیمی او بودند فعالیتهای ادبی  مختلفی  انجام  داد و یک  رمان  و دهها داستان  کوتاه  را به  چاپ  رساند; ولی  بنابه  دلایل  سیاسی و گرایشات  توده ای چندی در زندان بسر برد و کتب وی از سال1332 لغایت 1357 اجازه  چاپ  نیافت  و خود نیز طی  این  سالها در اروپا بسر برد. بزرگ  علوی  پس  از پیروزی  انقلاب  اسلامی به  ایران  بازگشت  و پس  از چندی مجددا رهسپار آلمان  شد. علوی  طی  سالهای  اقامت  طولانی خود در آلمان  سمت  استادی  دانشگاه  برلین  را بر عهده  داشت  و پس  از بازنشستگی  نیز به  پژوهش  پرداخت  . وی  در طول  زندگی  خود کتب  متعددی  نوشت  که  برخی از آنها به  دلیل  سبک  خاص نگارش  از کتب  معروف  فارسی  بشمار می  آیند.محتوی این نوشته ها شرح زندگی من نیست؛ در روزگار من حوادث مهمی رخ داده است : انقلاب مشروطه، دوران کوتاه آزادی، انقلاب کبیر، نخستین جنگ جهانی، کودتای سوم اسفند، اقراض قاجاریه، استقرار رضا شاه، برقراری رژیم فاشیستی در آلمان، تمدید امتیاز شرکت نفت، جنگ جهانی دوم، ورود قوای شوروی و متفقین به ایران و تسلط نیروهای بیگانه در امور داخلی ایران، تشکیل حزب توده، نفوذ روزافزون ایالات متحده آمریکا در خاورمیانه، دوران حکومت مصدق و ملی شدن نفت، استبداد روزافزون محمد رضا شاه، جنگ سرد و تضاد شوروی و آمریکا و تاثیر آن در تمام جهان، انقلاب ایران، تشکیل دولت جمهوری اسلامی و جنگ ایران و عراق. پس قصدم شرح زنگی خودم نیست، بیشتر شرح تاثیر حوادثی است که زندگی مرا زیر و رو کرده ، از راه بدر برده، به گوشه ای انداخته و رها کرده است. در اثر فراموشی، تسلسل خاطراتی وجود نخواهد داشت، آنچه در فکر و روح من مهر شده و مانده است به صورت یادداشت هایی ثبت می کنم به قصد اینکه گردش روزگار را بنمایانم.