هر شاعری سعی می کند زبان را تحت اختیار خود در بیاورد و از آن بهره کشی کند. از این رو شاعر زبان را بی واسطه در می یابد و ما با واسطه؛ واسطه ای که شاعر است، ما را در بعد اندیشه ورزی اثر یاری می رساند و باقی به عهده ی خودمان است. به بیانی دیگر، شاعر از وسیله ی زبان سود می جوید تا ما را با دنیایی از اندیشه ها و تخیلات تنها بگذارد؛ در قدم بعد این ما هستیم که باید از اندیشه ی صرف پا را فراتر بگذاریم و در آن جهان به گشت و گذار مشغول شویم. قطعاً باید دید انتظارات مان از شعر چیست و آیا شعری می تواند آرزوهای مان را در مقابل مان به تصویر بکشد و یا آن ها را فرو بپاشد و تمثالی نو بنیان کند. از این منظر، شعر فروپاشنده ی دُگم است و با آن سر سازگاری ندارد. در هنگام خواندن اثری شایسته باید تمام دُگم های گذشته را از خود بزدایی و با دیدی تازه به آن بنگری؛ چونان که گویی پدیده ای نو را دریافته ای. این برخورد با شعر دیدی نقادانه و بینشی متفاوت از گذشته را می طلبد؛ برای فهم شعر باید پذیرای دیدی نو شد و با آن دریافتش کرد.