بوطیقای شهر، یکی از مهم ترین کتاب های تاریخ انسان شناسی و جامعه شناسی شهری است. «پیر سانسو» با این کتاب، رویکردی شگفت انگیز و بی مانند از شهر ارائه داد که بیش از 30 سال است به جریان های بی شماری از درک ژرف و فراتر از نگاهی سطحی و کالبدی به شهر دامن زده اند. این کتاب امروز یکی از آثار کلاسیک  مطالعات شهری است. سخن از شاعرانه ای تنها و تنها شهری نیست؛ شاعرانه ای که خود  از شعری، این بار نه شهری که روستایی، برون آمده باشد و از آن شعر ِ روستایی متمایز گردد. ما لزوما نمی توانیم شعر و زیبایی را از یکدیگر جدا کنیم و اصراری هم بر آن نداریم که این یا آن شهر، کمتر یا بیشتر از این یا آن ویژگی برخوردارند. سخن ما، بیشتر بر سر «لحظه های شاعرانه»  ای است با سرچشمه هایی شاید متفاوت که در موقعیت های ویژه ای از رابطه میان شهر و شاهدِ محسوس آن زایش می یابند. یک شهر واحد، ممکن است دیگر با ما سخنی نگوید و از همین رو دیگر شاعرانه ای در آن نباشد، اما با وجود این، از آنجا که در خدمت ماست، برایمان لذت بخش باقی بماند. به باور ما رویکردی عاشقانه نسبت به شهر وجود دارد، عاشقانه ای نسبت به یک شهر که چیزی سوای تب وتاب های فرازش ِانگیزه های بنیادین است. عشقی که تا حدی هم مستقل در میان شکل های دیگری از تعلق جای می گیرد، همچون عشقی که نسبت به پدر یا فرزندمان یا  نسبت به یک کوهستان یا به آواهای جهان داشته باشیم. شعر ِیک شهر، در همان زمانی تبلور می یابد که دیگر چیزی از برون دریافت نمی کند، چیزی از جنس ِ رخدادهایی بی تناسب؛ شعر ِشهر همان زمانی است که ما را با فصل ها، شب ها و روزهایش شکوفا می کند؛ باور می کنیم احساس هایمان پرتوان تر شده اند و ذهنمان هوشمندتر؛ زمانی که شهر ما را برمی انگیزاند تا بیندیشیم و این یا آن حرکت را انجام دهیم؛ زمانی که بدون شهر ما شخصیت خود را از دست می دهیم... .