اریخ نگاری ایرانیان در قرن نهم از جنبه کیفی و به ویژه از نظر کمّی، گسترش انکارناپذیری دارد. این رشد فزاینده، صرف نظر از عوامل گوناگون، در درجه اول به سبب نوعی مشروعیت بخشی از جانب متون تاریخی به زمامداران حاکم است. به همین دلیل، متون تاریخی عصر تیموری، نه تنها منعکس کننده رویدادهای عصر خود به شمار می روند، بلکه با بررسی آنها می توان نگرش های سیاسی، مذهبی و فرهنگی مورخ و در نگاه کلی تر، دستگاه حاکمه را نظاره کرد.نگاشته های حافظ ابرو به عنوان مورخ محوری نیمه نخست حکومت تیموریان ایران و در مقام یک از پرکارترین تاریخ نگاران زبان و ادب پارسی، اهمیت به سزایی در شناخت اوضاع فرهنگی و سیاسی ایران در سده نهم هجری به ویژه خراسان بزرگ دارد. فرهنگ و اجتماع ایران در این برهه از تاریخ، که هنوز حملات خانمان سوز تیمور را از یاد نبرده، برآیندی از تلاقی ارزش های ایرانی با فرهنگ ترکی -مغولی از یک سو و از سوی دیگر رشد و گسترش تفکرات شیعی و صوفی گری در برابر متشرعان و فقیهان اهل سنت نزدیک به حکومت مرکزی است. شرایطی که در آغاز سده بعد به روی کار آمدن دولت صفویان کمک شایان توجهی کرد.