شرح نامه سی و یکم از نهج البلاغه است که در آن امام علی(ع) وصایایی اخلاقی به امام حسن(ع) نموده و دنیا و انسان را در آن نامه و وصیت توصیف کرده است. نگارنده ضمن بیان فلسفه نوشتن این نامه به فرازهای مهم آن مانند حیات قلب انسانی هب اصلاح امور آخرت، تفقه در دین، عبرت گرفتن از تاریخ بشر و اقوام و ملل گذشته، عبودیت، تعلیم و تعلم و زمینه های آموزش دین و خدامحوری اشاره کرده و فقرات مختلف نامه را شرح کرده است. از دیدگاه نگارنده نوشتن این تنها وصایای یک پدر به یک پسر نیست بلکه پندهای حکیمانه ای است به گستره زندگی بشر که برای همگان قابل استفاده است. وی فراز مهم نامه را در جایی از نامه ای می داند که در آن امام علی(ع) انسان را موجودی جاودانه توصیف کرده که همواره باقی است و دنیا را موجودی نابود شدنی توصیف نموده که انسان برای ماندن در آن خلق نشده بلکه تعلق به زندگی اخروی داشته و باید برای آن تلاش کند.