یکی از دلایل عدم شناخت ما از فرهنگ و دانش انسانی ایرانی_اسلامی بی نیاز پنداشتن خود از دو امر است.اولا داشتن نگاهی تاریخی به مسایل،ثانیا مراجعه مستقیم به آثار اهل دانش و بینش.در صورتی که اندیشه و دانش هم دستخوش تطورست و هم تابعی از شخصیت و دانش افراد،ساده تریین روش تحقیق است که مجموعه ای از افراد و افکار را به نحو کلی و مبهم بی آنکه دغدغه مطابقت و صحت داشته باشیم زیرا لوای واحدی در آوریم و تمام تطورات و تحولات پیش آمده را نادیده بگیریم.به گمان نگارنده این اختلاف در عرفان و تصوف بمراتب افزونتر و از دیگر عرصه هاست و این نیز به جهت ورود عناصر آشکار و نهان متعدد و مدخلیت امور  غیر قابل پیش بینی و کنترل در تجارب عارفانه است.از این رو اگر این چنین فروکاستی در تمام حوزه ها،غیر علمی و نادرست باشد این امر در باب عرفان کاملا نابخشودنی و غیر منطقی است.