ماجرا عشق در نگاه اول نبود: اولین باری که استاکر را دیدم اندکی حوصله ام سر رفت و تکانم نداد. به فکر فرونرفته بودم (کمی احمقانه بگویم، هیچ تصور نمی کردم سی  سال بعد، کارم به نوشتن یک کتاب کامل درباره ی آن خواهد کشید)، اما این تجربه ای بود که از آن خلاصی نداشتم. چیزی از آن با من ماند. آن زمان در پوتنی زندگی می کردم و یک روز من و دوست دخترِ آن وقتم برای پیاده روی به پارک ریچموند رفتیم. پاییز بود و پرنده ای بالای زمین  شیب دار پرید و به سمت دسته ای درخت رفت، طوری بال زد و پرید که به طرز غریبی یادآور شیوه ی پرواز پرنده ی دومی بود که به آن اتاق پهناور شن وارد شد. بلافاصله بعد از آن می خواستم فیلم را دوباره ببینم و از آن زمان میل به دوباره ــ و دوباره و دوباره ــ دیدنش هرگز از من جدا نشده است. تاکنون..استاکر فیلمی است که می شود در دو جمله خلاصه اش کرد. پس اگر خلاصه کردن به معنای چکیده نویسی باشد، این کتاب متضاد یک خلاصه است؛ این کتاب بسط و گسترش فیلم است. هنوز این پرسش پابرجاست که آیا نوشتن چنین خلاصه ای، شیوه ای معقول برای گذران روز آدم است؟ هدف چنین تمرینی چیست؟ من لب مغاکی لوله مانند با اُورکتی خیسِ آب ننشسته ام؛ ژاکت گرمِ زیبایی پوشیده و پشت میزم نشسته ام. سرم به چیزی گرم است، پیش رَوی می کنم، به سوی اتاقی از آن خود.