می گم من که دیگه برنامه ای ندارم واقعاً برنامه ات برای زندگی من چیه؟ پاسخی نمی شنوم تا آخر دنیا هم که بپرسم جوابی نمی گیرم جایی شنیده بودم که قشنگی یا هیجان یا نمی دانم چه چیز زندگی در همین بی خبری از آینده است ولی مثلاً چه اتفاقی می افتاد اگر لحظه ای از آینده جلوی چشممان می آمد تا ذره ای از دست و پازدن بین اقیانوس ناامیدی و رودخانه ی باریک امیدواری در بیاییم چه می شد اگر قدر سرسوزنی از آینده می دانستیم تا بدانیم این جدال هر روزه با درونمان بیرونمان دیگری و دیگران قرار است به کجا برسد؟ تا همین چند روز قبل کار هر روزم بود که روی مبل پلاس شوم و همین ها را بگویم و پیشتر بروم پیشتر بروم تا برسم به بدوبیراه به زمین و زمان ولی امروز دیگر چیزی نمی گویم.