حساسیت شاعرانه? عربی در زمینه? عشق، دیالکتیکِ لذت و درد، چشم پوشی و تملک، سعادتمندی و حسرت را نمودار می سازد. این حساسیت، ضد لذتی است که با درد می جنگد تا نابودش کند، ضد دردی است که می خواهد هرگونه لذت را نفی کند. وحدتِ لذت و درد، در این سطح، نشانه? والایی و بلندیِ احساسات شاعر جاهلی است. آدمی هرچه در فهم هستی خود عمیق تر شود، وحدتِ لذت و درد را روشن تر می بیند و در درک آن پیش تر می رود. توانِ لذت با درد، نشانه? توانِ زندگی است، زیرا آدمی هرچه ژرف تر زندگی کند، با ژرفای بیش تری دردمند یا سعادتمند می شود.