در سال های اخیر گرایش فضای اندیشه در جامعه معماری ایران، مسیری متفاوت از آنچه را پیموده که در دانشکده های معماری سال هاست تشریح می شود. شاهد این مدعا، گرایش شگفت انگیز جوانان جامعه معماری به مطالعه آثار معمارانی است که شاید در طول تحصیل حتی یک بار نیز نام آنان را از استادان خود نشنیده اند. نویسنده تجربه فضای معماری و شهر، به ویژه تجربه های نخستین را در خلق فضای مقهورکننده بسیار مؤثر می داند.