رمان نویسی مستلزم فروکش کردن عاطفه شدید،دلبستگی شدید به امور سیاسی و جاری،انجام پالایش سریع و گاه کند اموری که به حافظه سپرده می شوند،می باشد.پیش بینی ناپذیری زمان دقیق نوشتن هم از جمله باز دارنده های نویسنده رمان است که گاه همانند«جنگ و صلح»12سال به درازا می کشد و گاه همانند بعضی از رمان های فئودور داستایوفسکی در عرض چند شبانه روز نوشته می شود.رمان نویسی چون بالزاک،نزدیک به200رمان می نویسد و رمان نویسی چون مارسل پروست که هم وطن او و تا حدودی معاصرش نیز می باشد،بیش از چند رمان نمی نویسد.
بنابر این رمان نویسی جدی،حرفه ای و دارای اصول و قواعد پذیرفته شده غربی در ایران بعد از دهه شصت آغاز می شود.این نویسندگان رمان ها کسانی اند که از دهه چهل و پنجاه کار نوشتن را با داستان کوتاه،داستان بلند و نقد و نمایش نامه،کار مطبوعاتی و .. تمرین کرده بودند که می توان به اسامی رضا براهنی،محمود دولت آبادی،علی اشرف درویشیان،خسرو معتضد،سیمین دانشور،محمد محمد علی و ... اشاره کرد.