نخستین شرط تئاتر مردمی این است که در وهلة نخست برای کارگر خسته از کار روزانه، استراحت جسمانی و روحی در نظر گرفته شود تا در او ایجاد سبکباری کند و موجب تمدد قوای او شود. بر عهدة معماران تئاتر آینده است که تمهیدی بیندیشند تا جاهای ارزان تر راحت تر هم باشند و به دلیل ارزانی آزاردهنده نباشند. مردم، نمایش های خشن را دوست دارند، به شرط آن که قهرمانان آن بار دیگر، در صحنة تئاتر هم چون در عرصة زندگی، لگدمال این خشونت نشوند. مردم هرچه هم که خود فرمانبردار یا سرخورده باشند، نسبت به پرسوناژهای رویایی خود از خوش بینی تعصب آمیزی برخوردارند و از این رو از یک پایان حزن انگیز رنج می برند. این به معنای آن نیست که مردم به ملودرام های سوزناکی که پایانی خوش داشته باشد نیازمندند، زیرا چنین ملودرام هایی فریب مستهجن و مخدر فوت آوری است که چون الکل مردم را به بی حسی می کشاند. آن نیروی خستگی زدا که ما در پی وارد کردنش در تئاتر هستیم نباید به ضد فعالیت معنوی تعبیر شود. تئاتر باید منبعی از انرژی باشد و این است شرط دوم. کتاب حاضر نگاهی است به چگونگی شکل گیری تئاتر مردمی در فرانسه، پیشگامان تئاتر مردم در این کشور، فراتر از تئاتر، و اسناد انقلاب در خصوص تئاترها و جشن های مردمی.