کتاب حاضر، دربردارندة شرح و تفسیر غزلی از دیوان خواجه شمس الدین محمّد حافظ شیرازی است. این غزل، با مطلع «دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند/ گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند»، دارای مفاهیم و معانی بلند عرفانی است و اشارتی به خلقت آدمی و نهادن بار امانت الهی بر دوش او دارد. نگارنده در این اثر تلاش کرده تا با شرح و تفسیر عبارات و مفاهیم مندرج در این غزل و با استناد به سایر متون ادبی و همچنین، با توجه به آیات قرآن و احادیث و روایات، دریچه هایی از عمق معانی این غزل را به روی مخاطب بگشاید.