کمی قدم زدم. باید راه می رفتم و به آدم ها نگاه می کردم. آدم هایی که هر کدام، برای من یک رهگذر و هر رهگذر، یک من بود. هر کدام نقش اول زندگی خودشان را بازی می کردند. داستان هر کدام از این من ها، برای خودش خیلی مهم بود. من های رهگذری که شاید دیگر هیچ وقت نمی دیدمشان. مثل نواِمی، مثل سلیمه و مثل خیلی های دیگر... که قسمتی از سفر زندگی را با هم گذراندیم و بعد، هر کدام به یک سو رهسپار شدیم. آدم هایی که یک اندازه مهم هستند...