در دو دهۀ اخیر، سقوط صدام و بازشدن راه‌های زیارت کربلا، جهان تشیع را با آیین جدیدی به نام پیاده‌روی اربعین مواجه کرده است؛ آیینی که پیش‌تر یک آیین محلی عراقی بود و حال به یک آیین فراگیر شیعی برای همۀ شیعیان در اقصا نقاط جهان مبدل شده است. در سنت شیعی، همیشه زیارت کربلا به دلایل مختلف امری دور از دسترس برای بسیاری از شیعیان بیرون از عراق محسوب می‌شد و لذا رابطه با جغرافیای مقدس در ذهنیت شیعی، همیشه با حسرت و حسی از فراق همراه بوده است. این مسئله چالش دسترسی به مکان‌های زیارتی، هویت شیعی را به یک هویت در فراق یا هویت آرزومند برای زیارت بدل کرده است. 
در کتاب حاضر، نشان داده شده که به‌واسطۀ تحول بزرگ جهانی‌شدن سنت زیارت اربعین و مدرن‌شدن جوامع شیعی، هویت آنها دچار یک گسست تاریخی از موقعیت حسرت زیارت به تکثیر انبوه تجربۀ زیارت برای  شیعیان شده و تشیع درک متفاوتی از شیعه‌بودن از خلال زیارت انبوه را تجربه می‌کند. به باور نویسندگان کتاب، در عصر جدید صورت‌بندی جدیدی از هویت شیعی در بستر جهانی و میان‌فرهنگی و فراملی در حال برساخته‌شدن است و در این روند آیین پیاده‌روی اربعین نقش مؤثری داشته است.