صدای مادربزرگ طنین آرامی داشت طوری که انگار از زیر زمین یا از درون یک جعبه بیرون می آید.اما هنوز حرف پیرزن تمام نشده بود:ما دقیقا هفتاد و دو سال دیگر همدیگر را خواهیم دید و در آن زمان تو پاسخگو خواهی بود.ناگهان نووا خسته شد،آخر پیچیدن در سحر و جادوی زمان کار دشواری است.اتاق می چرخید و مادربزرگ می خندید،خنده های کودکانه ای که مناسب بانویی در این سن و سال نبود.اما ناگهان سر را به پشتی صندلی چسباند و طوری به آن لم داد که گویی آماده ی مردن شده باشد.اما بعد با صدای بلند و نالان طوری که انگار خود نووا است که میخواهد خود را در دنیای ساحران معرفی کند.خواند:همه ی پرنده ها...همه ی پرنده ها...همگی اینجا هستند و با خود خوشبختی و برکت آورده اند...