این کتاب مشتمل است بر بررسی تطبیقی دیدگاه افلاطون و صدرالمتالهین درباره نظریه فیض. گفتنی است که "فیض (صدور، برآمد) نظریه ای است که منشا و فرایند پیدایش را توضیح می دهد و در یک طرف آن اصل کامل و متعالی و نیز موجودات نازل تری است که در طی روندی از او ناشی شده اند و در طرف دیگر، حاصل اشراق مبدا خود را بدون کاستی و کاهش و بدون تغییر، ترک می کند و مبدا فیاض در عین حال که خارج از معلول خود و فوق آن است در درون آن نیز جای دارد و.... افلاطون، غنوصیان و دیگر فیلسوفان کهن از این مقوله، سخن گفته اند؛ اما طرح مدون و روش آن، نصیب نو افلاطونیان و در راس آن "فلوطین" شد. آرای فیلسوفان اسلامی ـ به ویژه صدرالمتالهین ـ در این زمینه برجستگی خاصی دارد". موضوعات کتاب عبارت اند از: "فیض در نظام فلسفی فلوطین و پیشینیان او"، "نظریه فیض از اثر لوجیا تا میرداماد"، "صدرالمتالهین و اثر لوجیا"، "فیض و فاعلیت وجودی در حکمت متعالیه"، "ویژگی های فیض و فاعلیت وجودی" و "بررسی اعتراضات و شبهات در باب نظریه فیض".