نویسنده دکتر عبدالحمید ضیایی، مجموعه قطعاتی ادبی در قالب نامه هایی کوتاه به فرزندش را نگاشته است که در این نامه ها گاه مباحث فلسفی، عرفانی و ادبی عمیقی را به شکلی کوتاه بیان کرده است. این قطعات، بی قراری های یک نویسنده ی در جستجوی عشق و حقیقت را نشان می دهد.
مخاطبش نه تنها فرزند ایشان، ایلیا، است که تک تک آدمیان است. 
قطعات این کتاب را بارها و بارها با صدای بلند خوانده ام.

بخشی از نامه ی ۶۵
سلام ایلیا

دشوار است نوشتن از «دوست داشتن»!

که مثل ترکشی کنار نُخاعمان یا دشنه‌ای دندانه‌دار در پهلویمان جا خوش کرده است؛

نه می‌شود به رنج‌اش خو کرد نه می‌شود بیرونش آورد.

دشوار است به تصویر کشیدن دوست داشتن!

مثل نشستن به انتظار کسی که آمدنش، رفتن و رفتگان را از یادمان ببرد.

یا مثل این که سرمان را همان سنگی بشکند که سال‌ها به سینه می‌زده‌ایم!