این کتاب، دیوان اشعار عبدالرحمن بن احمد جامی با مقدمه و اشراف محمد روشن است.نورالدّین ابوالبرکات عبدالرّحمان بن نظامالدّین احمد بن محمّد جامى از شاعران نامدار زبان فارسى است که او را پس از حافظ بزرگترین سخنسراى فارسى شمردهاند و خاتمالشعرا لقب نهاده اند.وى در قصیده اى لامیه که پنج سال پیش از وفات خود سروده است و پاره اى از سوانح احوال خود را برشمرده، سال ولادت خود را یاد مى کند :به سال هشتصد و هفده ز هجرت نبوى که زد ز مکّه به یثرب سرادقات جلالز اوج قلّه پروازگاه عزّ و قدم بدین حضیض هوان سست کرده ام پر و بالدیوان قصاید و غزلیات این دیوان را جامی در سال 884 تدوین و تنظیم کرده است. قصاید جامی در توحید و نعت پیامبر اسلام و صحابه و اهل بیت و نیز مطالب عرفانی و اخلاقی است. جامی همچنین قصایدی در مدح یا مرثیه سلاطین و حکمای زمانش سروده است. غزلیات جامی غالباً از هفت بیت تجاوز نمی کند و اکثراً عاشقانه یا عارفانه است.