هشت سال تحمیل جنگ بر ما،اگر اگر چه به خودی خود موضوعیتی ندارد،اما عرصه بسیار مهمی برای به روز روحیه ی اسلامی و انقلابی و خصلت های مسلمانی است و از این جهت بسیار ارزشمند است لذا از بودن آن چنان زمانی و آن چنان محیطی بایستی شکرگذار بود اگرچه از جنگ فی نفسه کسی خوشش نمی آید اما بخش دیگر قضیه،روی دیگر سکه برای ما بسیار چیز عظیمی است به هر حالا که جنگ نداریم و به دست خودمان هم نمیخواهیم یک جنگ درست کنیم-اما آن هشت سال جنگ اتفاق افتاده و ما باید از روحیه ی فداکاری همراه با اخلاص و همه ی آن خصلت هایی که حقیقتا در عرصه های جنگ ما وجود نداشت بهره ببریم.
لذا در نشان دادن این نقطه ها و جاری کردن این روحیه در طول و امتداد تاریخ ما خیلی باید تلاش کرد و از آن هشت سال جنگ باید استفاده کرد.کما اینکه حادثه ی عاشورا اول تا آخر  به یک معنا نصف روز بیشتر از این نبوده به هر حال در تاریخ هزار و سیصد چهارصد خود ما همین نصف روز حادثه اصر کرده لذا عجیب نیست اگر ما هشت سال جنگ خودمان را با آن هشت یا نه ساعت عاشورای امام حسین نخواهیم مقایسه کنیم وآن حادثه کربلا را خیلی درخشان تر بدانیم که واقعا هم همین است یعنی هیچ حادثه ای را هنوز بنده در تاریخ نمی شناسم که قابل مقایسه با فداکاری های آن نصف روز باشد و همه چیز کوچک تر ازآن است لکن بالاخره طرحی از آن و یک نمی از آن یم ست.بنابراین چرا ما فکر نکنیم که دفاع مقدس میتواند برای سال های متمادی در داخل جامعه ی ما منشا اثر باشد؟