نشان سیمرغ نگاره ایست با ساختاری پیچیده؛ مرغی افسانه ای با دُم طاووس، بدن عقاب و سر سگ و پنجه های شیر. نشان سیمرغ در دوره ایران ساسانی، بر بسیاری از جاها و ظرفها نقش بسته و شاید نشان رسمی شاهنشاهی ایران بوده باشد

سیمُرغ نام یک چهره? اسطوره ای-افسانه ای ایرانی است. او نقش مهمی در داستان های شاهنامه دارد. کنامش کوه اسطوره ای قاف است. دانا و خردمند است و به رازهای نهان آگاهی دارد. زال را می پرورد و همواره او را زیر بال خویش پشتیبانی می کند.

به رستم در نبرد با اسفندیار رویین تن یاری می رساند و... جز در شاهنامه دیگر شاعران پارسیگوی نیز سیمرغ را چهره? داستان خود قرار داده اند. از آن دسته است منطق الطیر عطار نیشابوری.

یشینه حضور این مرغ اساطیری در فرهنگ ایرانی به دوران باستان می رسد. آن چه از اوستا و آثار پهلوی بر می آید، می توان دریافت که سیمرغ، مرغی است فراخ بال که بر درختی درمان بخش به نام «ویسپوبیش» یا «هرویسپ تخمک» که در بردارنده? تخمه? همه? گیاهان است، آشیان دارد. در اوستا اشاره شده که این درخت در در دریای «وروکاشاً» یا «فراخکرت» قرار دارد. کلمه? سیمرغ در اوستا به صورت «مرغوسئن» آمده که جزء نخستین آن به معنای «مرغ» است و جزء دوم آن با اندکی دگرگونی در پهلوی به صورت «سین» و در فارسی دری «سی» خوانده شده است و به هیچ وجه نماینده? عدد ?? نیست؛ بلکه معنای آن همان نام «شاهین» می شود. شاید هدف از این واژه (سی) بیان صفت روحانیت آن مرغ بوده است