در کنار یک رودخانه و در خانه ای قدیمی و متروکه، که برای اسکان موقت کودکان در نظر گرفته شده بود، دوازده کودک زندگی می کردند. آن ها فقط برای سه ماه باید آن جا می ماندند تا پس از آن بین شهرها پخش شوند. هیچ یک از آن ها پدر و مادر و یا حتی قوم و خویش نداشت. همه ی آن ها از اوضاع ناراضی بودند. فقط دختر لاغری، که درست دوازده سال داشت، نسبت به اوضاع نگران شده بود و فکر می کرد که باید چیزی کم باشد. روزی او به شهری، که در آن سوی رودخانه بود، رفت و دریافت که مردم از زندگی خود لذت نمی برند. ناگهان ایده ای به ذهنش رسید که با انجام آن باعث خوشحالی مردم شهر گردید؛ در حالی که خود از آن جا رفته بود.