کتاب حاضر، پژوهشی است که هدف آن بررسی تلاش های نادر، این شاه افسانه ای، برای مشروعیت قانونی پس از تکیه بر تخت فرمانروایی است. نادر در آغاز کار سعی کرد ارتباط میان مذهب و سیاست را از نو تعریف کند؛ ارتباطی که در ایران منجر به شکل گیری حکومت صفویان شده بود. صفویان مشروعیت حکومت خود را از ادعای انتساب به امام هفتم و دفاع از شیعه  دوازده امامی اخذ کرده بودند. نادر در پی دو راهبرد مشروعیتی جدید بود: ابتدا او مذهب شیعه را به سنی اسلامی به عنوان پنجمین مکتب از فقه اسلامی - که ویژگی های یکسانی با چهارمین فقه اهل سنت داشت- تغییر داد. این تغییر به او امکان داد تا مانند حکمرانان مغول و عثمانی، جایگاه فرمانروای سنی بزرگ ترین جامعه  شیعی را به دست آورد. به علاوه، با تلقی خود به مثابه  یکی از مردمان نجیب زاده ترکمن، لایق حکمرانی نموده بود؛ تعبیری که برای برجسته کردن ارتباط گسترده خاندانش با دیگر حاکمان مسلمان ترک نژاد طراحی کرده بود.