نگارنده در این اثر کوشیده تا به معرفی سازمان های بین منطقه ای ـ به مثابه ی پل ارتباطی در میان سازمان های منطقه ای جهان ـ نکاتی را در خصوص توسعه نیافتگی کشورهای جهان سوم و خاورمیانه، مطرح سازد. بر این اساس ابتدا مبحث توسعه و حد توسعه یافتگی در کتاب آغاز شده، سپس مسائلی که در ارتباط با توسعه اند، بازگو شده است. هم چنین بحث خاورمیانه به منزله ی یک نمونه با آمار و ارقام نشان داده شده و در پایان به معرفی هم گرایی های منطقه ای و سازمان های بین منطقه ای، راه کارهایی عرضه گردیده است. در بخشی از کتاب با عنوان "موانع توسعه در ایران" نگارنده می گوید: "بخشی از این ناکامی (توسعه نیافتگی) را باید به فقدان ابزار علمی در گذشته نسبت داد و بخشی دیگر ناشی از ضعف سیاست های توسعه و رفتار سیاسی در خلال پنجاه سال گذشته دانست. چرا که انتصاب مدیران سیاسی و اقتصادی نه بر اساس تخصص های لازم بلکه مبتنی بر روابط و ساخت با قدرت های سیاسی بوده است. از سوی مدیران انتخابی هم مجری دولتی کردن اقتصاد و هم خصوصی سازی و تعدیل ساختارها و هم مجری اصلاح ساختارهای نظم بوروکراتیک اقتصادی بوده اند. این همه ویژگی در یک مدار بسته ی مدیریت اقتصادی و اجتماعی وضعیت جامعه ی ما چندان جالب نبوده و دارای نشانی هم از حرکتی بالنده به سوی تحول و حذف مشکلات اساسی نیست و این در حالی است که منابع انسانی، مادی و فرهنگی کشور به خصوص با نگرش اجتماعی و سیاسی عمیق افراد جامعه و پیشینه ی جالب کارکرد سیاسی آن بسیار افزون تر از کشورهای دیگر است و تحمل این همه ناکامی برای جامعه ی ما دردناک تر از جوامعی است که هنوز مدت های طولانی با مقدمات توسعه فاصله دارند".