استریندبرگ نویسنده ای نوخواه و نوپرداز است و در هیچ قالب مشخص و خاصی قرار نمی گیرد. آثارش را میتوان از منظرهای متفاوت و متأثر و مبدع مکتب های مختلفی از جمله اکسپرسیونیسم، امپرسیونیسم ،ناتورالیسم ،رئالیسم ..... بررسی کرد نویسنده ای که خود تحت تأثیر اندیشه های داروین، مارکس ،نیچه، شوپنهاور، سوئدنبورگ، براند، زولا، فروید، ایبسن .... بوده است و از اندیشه آنان در آثار خود بهره گرفته است که در این میان تأثیر نیچه و سوئدنبورگ به مراتب بیشتر است. به طوری که بسیاری از نوشته هایش را برای نیچه میفرستاد و از او نظر
میخواست استریندبرگ هم همچون نیچه به ابر انسان می اندیشید. چنانچه خود در یکی از گفت و گوهایش متذکر میشود که «ابرانسان در دلم جای دارد اوست نخستین و تنها دل بستگی ام نه انسان نه نزدیک ترین کس نه مسکین ترین کس و نه رنجیده ترین ونه بهترین کس.» نویسنده در تصویری سمبولیستی با آمیزه هایی از امپرسیون و رئالیسم در جهانی سیاه و سفید و اکسپرسیون شده با رگه هایی از نمایش بیهودگی ،انسان زندگی و تباهی بی حد و حصرش؛ تصویری تلخ از رنج انسان و کابوس زندگی را به نمایش می گذارد که همه اینها در کنار تأثیر اندیشه ای امانوئل سوئدنبورگ؛ «تراژدی آمیخته به عرفان یا یک تعزیه یا صحنه هایی از دوزخ همراه با اشباح و اوهام را به تصویر میکشد. استریندبرگ در پرتو اندیشه های سودنبورگ به تجزیه و تحلیل زندگی، مرگ و زندگی پس از مرگ در نمایش یک رویا می پردازد. در جهان رویایی عرفانی که بخشی از یک کابوس یا رویا میتواند باشد انسان ها بعد از رسیدن به پادشاهی مرگ در زندگی پس از مرگ سرگردان و آشفته در میان زنده ها در رفت و آمدند.