از فرآیند شکل گیری تعزیه بیش از هزار سال می گذرد. تعزیه خوانی در لغت، مفهوم، ماهیت و حتی هدف، عزاداری برای هریک از امامان، به خصوص برداشتن مجلس عزا برای امام حسین (ع) است. تعزیه در جامعه ی بومیان رودهن، جزئی از فرهنگ بومی ایشان به حساب می آید و در مواردی با فرهنگ عامه ی بومیان رودهن آمیخته شده است. از جمله ویژگی های موسیقیایی تعزیه ی سنتی در رودهن بدین قرار است: تمام اشعار دارای آهنگی هستند که در قدیم ساخته شده و تا امروز حفظ گردیده است؛ آهنگ حتی یک بیت از اشعار مورد تحریف قرار نگرفته است؛ تعزیه خوان نمی تواند از خود چیزی بگوید بلکه هرچه می خواند از قدیم ساخته و پرداخته شده است؛ تمام اشعار و صحنه ها هریک روی یکی از دستگاه های موسیقی ساخته و اجرا می گردد؛ گاهی مولاسیون (از دستگاهی به دستگاهی دیگر رفتن یا پشت سر هم خواندن دستگاه های مختلف و حتی متضاد) صورت می گیرد. کتاب حاضر پس از ذکر مطالبی در خصوص پیشینه ی تاریخی بومیان رودهن، مفهوم تعزیه، تعزیه خوانی در رودهن، ویژگی های موسیقیایی تعزیه ی سنتی در رودهن و الفبای آوانگاری، مشتمل است بر چهار مجلس تعزیه خوانی که سالیان متمادی در کنار سایر تعزیه نامه ها مورد استفاده ی تعزیه خوان های رودهن قرار گرفته است. گفتنی است هریک از این مجالس به همراه ردیف آوازی آن ها به چاپ رسیده است.