نگارنده در کتاب حاضر با نگاهی به تاریخچه ی انرژی هسته ای ایران و جهان و کاربری های صلح آمیز و غیر صلح آمیز آن، ابعاد مختلف دست یابی کشور به دانش هسته ای را ارزیابی کرده است. وی ضمن بررسی روند پرونده ی هسته ای کشور از زمان آغاز حساسیت ها تا زمان حاضر، با رویکرد تحلیلی نقش بازیگران مختلف درگیر پرونده را تبیین نموده و در نهایت بر استفاده از الگوهای ایرانی به منزله ی یگانه راه برون رفت از بحران پدید آمده تاکید می کند. نگارنده در پایان خاطرنشان می سازد: "در بهره مندی از شرایط جدید، طرف ایرانی باید چند نکته را مد نظر قرار دهد؛ اول اینکه بپذیرد گذر از تنگ نظری های غرب برای دست یابی ایران به دانش هسته ای کار دشواری است. دوم این که بپذیرد چالش در سیاست خارجی یک امر طبیعی است. منازعه، رقابت و همکاری، سه ضلع اصلی سیاست خارجی است. دولت جدید در برخورد با مساله ی هسته ای باید تلاش کند منازعه به رقابت و رقابت به همکاری تبدیل شود. سوم این که تفرقه در داخل وحدت در نظام بین الملل، عامل اصلی عقب نشینی و باخت در بازی بزرگ بین المللی است. تلاش دولت جدید باید در جهت معکوس نمودن این روند باشد؛ یعنی ایجاد وحدت داخلی و تفرقه در نظام بین المللی. چهارم این که ایران از ابزارهای بسیاری برای اعمال قدرت ملی برخوردار است. هنر دیپلماسی آن است که این عناصر قدرت را در جهت اهداف سیاست خارجی و از جمله مساله ی هسته ای بسیج کند. پنجم این که دید مبتنی بر عقلانیت، حقوق، سیاست، کیاست، مذاکره و شجاعت از خصایص اصلی نمایندگان دولت جدید در برخورد با مساله ی هسته ای باشد. ترس و هراس از آن چه در جریان است به هراس بیش تر می انجامد. باید پذیرفت با مساله ی بزرگی مواجه هستیم و در مسیر حل مساله نباید تردید به خرج داد. از مذاکرات نباید خسته شد، ولی باید مواظب بود تداوم مذاکرات به گذشت زمان و دفع وقت برای رقیب تبدیل نشود. ششم این که باید با طرف های مذاکره کننده شفاف بود. این شفافیت باید درباره ی آگاهی بخشی به مردم ایران و افکار عمومی جهان نیز صادق باشد. هفتم این که به حقوق ملت ایران برای دست یابی به دانش هسته ای اعتقاد داشته باشیم و بر این حق اصرار ورزیم".