محور این رساله بر نقد اصالت فلسفه و مخالفت با سیطره ی فکر فلسفی بر اندیشه ی دینی است که با نتایجی از این دست، خاتمه می یابد: نخست آن که ایمان به معنای ایمان به غیب است و قضیه ای نیست که برای اثباتش استدلال کنیم زیرا با تامل در ساختار معنایی آن، صدق آن برمی آید، دوم این که غیر از دانشمندان و متخصصان، بقیه ی مردم به حدود نود و نه درصد قضایا و نظریات علمی، نه علم بلکه ایمان دارند. هم چنین ما حتی به خود ایمان هم علم نداریم مگر علم اجمالی و حضوری و اذعان و تصدیق. نیز آن چه هر انسان سالمی دارد علاوه بر عقل و علم نسبی، نیت است که حتی قائلان به جبر در محدوده ی نیت، احساس اختیار می کنند پنجم آن که، فلسفه همان قدر که حل مشکل می کند، مشکل آفرین است. ششم به شهادت تاریخ دین و تاریخ فلسفه، فیلسوفان نه بهترین دینداران بوده اند، نه بهترین دین آموزان و عده ای از آنان در حدود ده دلیل عقل پسند در اثبات وجود خداوند، عرضه کرده اند. هفتم، عدم اعتقاد نگارنده است به پایان یافتن فلسفه. هشتم این نکته است که پنج فرآورده ی بزرگ فرهنگی بشر یعنی دین، فلسفه، علم، اخلاق و هنر، استقلال معرفت شناختی دارند. هم چنین اساس استقلال معرفت شناسی دین این است که دین در تجربه ی دینی و احساس قدیسیت یا درس یا مواجهه با امر قدسی (و در مرکز آن خدا) پایه دارد. اگر اساس علم بر تجربه ی حسی است، اساس دین و ایمان هم بر حس تجربه است و سرانجام این که بشر جز عقل نظری قوای ادراکی دیگری هم دارد".