مولانا در همان اوان کودکی از نقش روح بخش عطّار برخوردار شد و تحت تعلیمات او قرار گرفت و این تأثیر نفس عطّار و اندیشه و سبک بیان او، در همة آثار مولانا به خصوص مثنوی و غزلیات شمس کاملاً آشکار است. مثنوی مولانا نقطة اوج همة منظومه های عرفانی است که با حدیقة سنایی آغاز شد، با منطق الطیر و سایر مثنوی های عطّار وسعت گرفت و مولانا نیز مانند عطّار، شهرزاد قصّه گوی محفل اصحاب ذوق است و مانند او قصّه ها و تمثیل ها را دام صید مرغان اندیشه و تجربیات عرفانی و اخلاقی کرده است. الا آن که وجد و مستی و شور و حال مولانا از عطّار بیشتر و پروازهای شاعرانه اش بلندتر و فصاحت بیانش به کمال نزدیک تر است. کتاب حاضر مجلّد سوّم از ویژه نامة  مولاناست که به مقام ها و خطابه هایی در بزرگداشت مولانا و صاحبنظران مختلف اختصاص دارد.