اسم من آیلین دانلپ بود. بیست و چهار سال داشتم و شغلی که بابتش هفته ای پنجاه و دو دلار به عنوان منشی در یک دارالتادیب نگهداری پسرهای نوجوان می گرفتم. اما اکنون نیت و مقصود واقعی اداره کنندگان آن را دریافتم، زندانی برای کودکان.من به آن‌جا مورهد می‌گویم. دلوین مورهد نام صاحب‌خانه‌ی ترسناکی است که سال‌ها پیش داشتم و بنابراین استفاده از نام او برای چنین مکانی به نظرم مناسب‌تر است.در یک هفته، من از خانه فرار می کنم و هیچ‌وقت برنخواهم گشت. این داستان چگونه ناپدید شدن من است.