"سندبادنامه"، از داستان های ایرانی یا هندی است که قبل از اسلام و به تقلید از نثرنویسی نصرالله منشی، تالیف شده و به قصۀ  هفت وزیر نیز معروف است. سندبادنامه از نظر محتوا و چارچوب از نوع داستان در داستان یا قصه در قصه است و مانند کلیله و دمنه و از لحاظ موضوع و محتوا شبیه داستان سیاوش و سودابه یا یوسف و زلیخاست. در این داستان، پسر فرهیخته و زیباروی پادشاهی، مورد توجه یکی از زنان حرمسرای پادشاه قرار می گیرد و راز عشق خود را برای آن پسر فاش می کند و اظهار می دارد که اگر تسلیم عشق و محبت او بشود، پادشاه را با ماده ای زهرآگین از بین می برد و او را به جای شاه بر تخت فرمانروایی می نشاند. زمانی که پسر پادشاه خواهش نفسانی وی را رد می کند، زن بدسیرت به حضور شاه رفته و با زبان آوری، پسر او را به داشتن انگیزه های پلید دربارۀ  خود متهم می سازد. پادشاه، بی درنگ حکم به کشتن پسر می دهد، اما سندباد، معلم شاهزاده از روی دلایل نجومی دریافته است که وی باید هفت روز سکوت کند والا جان خود را از دست خواهد داد. سرانجام هفت روز می گذرد و روز هشتم، شاهزاده به دستور معلم خود، سندباد حکیم، لب به سخن می گشاید و تهمت را از خود می راند. در نتیجه  زن زشتکار و بدخو به کیفر می رسد. کتاب حاضر شرحی است بر سندبادنامۀ  نسخۀ  "احمد آتش". نسخۀ  مزبور به سال 1948 میلادی در استانبول همراه با مقدمه ای به ترکی عثمانی و خط لاتین به طبع رسیده و تا به امروز معروف ترین چاپ سندبادنامه است.