گودرزی طائمه، علی اکبر، شاعری است است با پیشین? سه دهه سرودن و در خویش نشستن بی هیچ گلایه ای از روزگار. او هم به ژرفای جان شاعر است و هم حنجره ای دارد که «هر نبشته برخواند آن را به شعر بدل کند.» و این هرگز گفته ای از سر اغراق نیست و آنان که کارنام? ادبی و هنری او را می شناسد، گواهی اند بر این مدّعا. سروده های شاعر، روایتی اند از رابط? عشق و جهانیان و حرکت بین اشیا و واژگان شریفی که از درون جان او برآمده اند، از این روی گودرزی از نخستین سروده هایش در سی سال پیش تا امروز که دیگر هم? رمز و راز هستی را دیده وآزموده و به هر بهانه ای آن را در نوشته هایش ثبت کرده، صادقانه با مخاطبان اشعارش دیالوگ برقرار کرده است و این بدان معنی است که شاعر در دوران سرایش خود تنها به جوهر شعر اندیشیده است. اندر میان خیل کسانی که به خویش تهمت شاعری بسته اند و تنها به مدد محفل بازی ها و روابطی که دیگر سخن گفتن از آن جان فرساید می خواهند دم از شعر زنند، علی اکبر گودرزی یک شاعر ذاتی و غریزی است و سروده هایش شأن و شخصیت ویژ? خود را دارد و صاحب شناسنامه ای است که کلام او را از دیگران بازمی شناسدمداد کودکیم کوچک بودتا نیمه ی انار می آمد و می شکستفردا با چشمانی تلخ روبرو می شدمانار نیمه کاره، اگر ترش هم باشددلم نمی سوخت انار هم نمی خواستمامروز که رهایی را می نویسم ومدادم می شکند دلم می سوزدحالا دیگر این همه انار در باغ ومن که دیگر دانه ای را نمی خواهمدلم در بند استد