«غلام حسین یوسفی» (1369-1306 هـ . ش) از معدود بزرگان فاضل و بی ادعای دانشگاهی معاصر و ادیبی بود که خوب شعر می گفت و تحقیق و ترجمه می کرد و آگاهی اش بر ادب کهن و معاصر ایران به همان عمق و استواری دانسته های او در ادب عربی و غربی بود. یوسفی از نمونه ادیبانی بود که سطر به سطر مقالات و آثارشان می تواند انگاره ای باشد برای درست نویسی، پژوهش و انصاف در نقد و نقادی. از دیگر ادیبان معاصر استاد «مهرداد بهار» (1308 هـ . ش) است؛ و پژوهشگری بی تعصب و استادی آگاه که اگرچه عمری کوتاه داشت، اما آثاری گران بها و ماندگار از خود به یادگار گذاشت که نام و یاد او را همیشه زنده نگاه خواهد داشت. «احمد تفضلی» (1375ـ1316 هـ . ش) دیگر چهرۀ ادبی معاصر است که همه او را با عنوان استاد مسلم زبان پهلوی می شناسند. از وی به عنوان یکی از سرشناس ترین ایران شناسان، زبان شناسان، تاریخ نگاران و سخن سنجان فرهنگ ایران نیز یاد کرده اند. سیزدهمین مجلد از مجموعۀ «پژوهشگران معاصر ایران» به معرفی سه تن از چهره های برجستۀ زبان و ادبیات فارسی اختصاص یافته است. این افراد عبارت اند از: استاد غلام حسین یوسفی، مهرداد بهار، و احمد تفضلی.