مناقشه دربارة نسبت میان دین و سیاست از قرن نوزدهم در مغرب زمین و از قریب به صد سال قبل در ایران و بعضی از کشورهای اسلامی شکل گرفت.  در متن حاضر نگارنده در مقالة اول نظریة احیاگری اسلامی را نقد کرده و بیان می دارد که ایدة اصلی حرکت های اسلامی طرفدار آمیختگی دین و سیاست در آن است که اسلام یک کل مرتبط با هم است و هر جزئی از آن با سایر قسمت ها در ارتباط است. در مقالة دوم بیان می کند چون عقل بر هر منبع اعتقادی دیگر سبقت معرفت شناسانه دارد، بنابراین رهیافت های عقلانی لزوما ابطال کنندة هر رهیافت دیگری است و در مقالة سوم، با تکیه بر نگرش جامعه شناسانه، در پی اثبات این موضوع است که طبقات مختلف اجتماعی می کوشند تا از دین استفادة ابزاری کنند.