نگارنده در کتابچة حاضر سعی کرده تا در قالب تصویر و جملاتی کوتاه به دو زبان فارسی و انگلیسی نمایشی از احساس های درونی را برای ما به تصویر بکشد و به آشکار شدن حقایقی که از بدو تولدمان آغاز شده و عادت به روزمرگی، که ما را از تشخیص این مسائل دور کرده، بپردازد. وی تفکر در این جملات را مقدمه ای پویا به سوی مراقبة فکورانه می داند؛ نوعی از مراقبه که شخص با انتخاب جمله ای الهام بخش و تامل آگاهانه بر آن، به عمق حقیقتش پی می برد. به زعم وی: آرامش فکورانة قلبی تکامل بسیطی را می آفریند و گوشه  چشمی از حقیقت را آشکار می سازد. پاره ای از جملات عبارت اند از: محبوب من امشب هوش را از من بربا و تا صبح، ایمان را جایگزین آن کن، شهد عشق و عسل فهم را بر زبانم جاری کن، بگذار بنوشم تا این دو یکی شوند؛ معجزه بصیرتی است بر ذات واقعی وجودم؛ دست یابی به بصیرت درون و الهامات والا قدم بعدی تکامل است؛ خدا را می خواهم بیش از همة خواستنی ها؛ زندگی مسئله ای برای حل کردن نیست، بلکه رازی است که باید زندگی اش کرد.