...گاهی کنار پنجره می ایستم و به فردا می اندیشم. فردا...آه فردا فردایی که چون دیروز پنهان است پنهان در مه. غم غربت را در گلویم خفه می کنم تا کی گل واژه امید قلب سردم را به تپش وا دارد و منادی بهار باشد تا کی نوید فردای روشن را با پرستوی عاشق در میان بگذارد. می خواهم بگویم از تنهایی از بی کسی و از غریبی که تمام وجودم را انباشته تمام وجودم را. آیا فردا می رسد؟ آیا فرا می رسد روزی که اندیشه هایم چون حباب نباشند، زود گذر و ناپیدا؟ آه بیا. بیا ای تک سوار سپید پوش بیا. بیا و اندیشه های بی سامانم را سامان بخش و فکر گمشده ام را به جاده خیس عشق بازگردان. آه لحظه ها اندکی آرامتر... .