نگارنده در کتاب حاضر به منظور بررسی مبانی تحول شیعه در فاصله ی زمانی سقوط بغداد تا روی کار آمدن صفویه، چهار عامل را برای استوار ساختن پایه های نفوذ اجتماعی شیعیان برمی شمارد که عبارت اند از: پای بندی به مبانی اصلی فکری به ویژه اندیشه ی امامت، تکیه بر روش  و تلاش  علمی برای شناساندن و گستراندن تشیع، حفظ روحیه ی همسازگرایانه، و تعامل فکری با دیگران به ویژه اهل سنت. روش های یاد شده، تایید کننده ی فرضیه ی اصلی کتاب است که شیعیان در این عصر در حدی بسیار وسیع از شرایط و امکاناتی که در اختیار داشتند، برای شناساندن و گستراندن تشیع بهره می بردند و صفویه در آغاز قرن دهم با تکیه بر زمینه سازی هایی که پیش از آن ها صورت گرفته بود، توانستند حکومت شیعی فراگیری را تاسیس کنند.