ما وقتی میبینیم که موسیقی هرگز از نور افشانی باز نایستاده است احساس آرامش میکنیم و انگار در گرما گرم تلاطم های جهان پیامی از صلح و آشتی مشنویم. تاریخ سیاسی و اجتماعی سرشار از ستیزهای بی پایانی است که بشر را به دیاری ناشناخته میراند و در هر گام آن موانعی هست که باید با پیگیری و دلیری یک به یک بر آن ها غلبه کرد. ولی در تاریخ هنر میتوانیم نوعی کمال حاصل میشده است. اگر کسی ادعا کند قرن ها تلاش، از روزگار قدیس گرگوریوس و پالسترینا به بعد، حتی یک گام ما را به زیبایی نزدیک تر کرده است فقط باطل گفته است. نکته غم انگیز یا خفت باری در این حکم وجود ندارد. برعکس، هنر رویای بشر است رویای نور  و آزادی و آرامش. این رویایی است که رشته اش پاره نمیشود و ترس از آینده در آن معنایی ندارد. ما از سر تشویش و غرور به خودمان میگوییم که دیگر به قله هنر رسیده ایم و در آستانه فرودیم. از آغاز جهان همواره چنین گفته اند. در هر قرن کسانی با حسرت گفته اند: «همه حرف ها گفته شده؛ ما دیر رسیده ایم.» بله، ممکن است همه حرف ها را گفته باشند. اما همه حرف ها را باز هم میتوان گفت. هنر، مانند زندگی، بی انتهاست، و هیچ چیز بهتر از موسیقی این حقیقت را بر ما آشکار نمیکند، زیرا موسیقی چشمه لایزالی است که طی قرون و اعصار همواره جوشیده و جوشیده تا به اقیانوسی تبدیل شده است.