"محمد بن زکریای رازی"، معروف به جالینوس عرب، فیزیکدان، عالم کیمیا، فیلسوف و از برجسته ترین طبیبان اسلامی در قرن سوم و چهارم هجری است. وی در جوانی به تحصیل کیمیا (شیمی) مشغول بوده، اما به سبب آفتی که به چشمش وارد گردیده به تحصیل طب پرداخت و در این علم به شهرت فراوان رسید. سپس ریاست بیمارستان جدیدالتاسیس ری را برعهده گرفت. در اواخر عمر به سبب کثرت مطالعه و نگارش و آزمایش های شیمیایی کور شد. عده ای تالیفات او را 198 و عده ای کتاب های منسوب به او را تا 237 عدد برشمرده اند. وی علم کیمیا را در طب به کار برده است و می توان او را از بانیان طب شیمی دانست. رازی همواره، تجربه را بهتر از علم می دانست. وی از لحاظ فلسفی در نقطه ی مقابل ارسطو بود و به همین دلیل، مورد طعن پیروان ارسطو واقع گردید. رازی بر خلاف متفکران مسلمان پیرو ارسطو، امکان توفیق بین فلسفه و دین را نفی می کند. تالیفات او در رد مذاهب و ادیان، باعث حملات شدید مولفین دیگر شده است. وی معتقد است که تعالیم مذاهب، خلاف حقیقت و معجزات پیغمبران از جمله افسانه های دینی است و مذاهب، دشمن تفکر فلسفی و تحقیق علمی هستند. این اعتقادات سرانجام به کشته شدن وی انجامید. تا آن جا که می توان آن را از برجسته ترین نمونه های نخبه کشی در ایران به حساب آورد. اثر حاضر در قالب نمایش نامه به زندگی، آثار و مرگ محمد بن زکریای رازی، اختصاص یافته است.