طنز و طنزپردازی بنا بر محتوا و انگیزة طنزپردازان، به دسته هایی مانند: طنز اجتماعی، سیاسی و... قابل تفکیک است. از آنجا که ویژگی های طنز، بیانی ملایم و عاملی مناسب در انتقال سریع مفاهیم به ذهن مخاطب می باشد؛ در اغلب موارد، طنز و طنزپردازی با انتقاد همراه است؛ لذا، لفظ طنز عموما در ذهن ما نوعی نقادی را تداعی می کند. در کل مبنای طنز بر شوخی و خنده استوار است؛ اما این خنده، خنده ای از روی شوخ طبعی و شادمانی نیست بلکه خنده ای است تلخ و جدی، گاه زننده و نیش دار، و گاه هشیاردهنده و اصلاح کننده، که هدف اصلی آن اصلاح و تزکیة جامعه است. زمانی به این هدف عالی می توان دست یافت که از روحی والا و پاک تراوش کند. نگارنده در کتاب حاضر، علاوه بر تعریف ابعاد کارآمد طنز (از لحاظ شکل، محتوا، سبک ادبی و...)، با تحلیل فلسفی و ادبی ماهیت طنز، زنگارهای نامتجانس پیوند خورده به طنز امروز ایران را، نمایان و با نگاهی به حدود شرعی و ملاک های دینی طنز، نگرش اسلام و نظام اخلاقی مترقی آن را در مورد طنز و طنزگویی بررسی نموده است.