ه نظر میرسید گذرزمان طبق روال همیشه نبود. وزن خونین تمنا و شهوت و لنگر زنگ زده پشیمانی و دریغ، جریان عبور لحظات را سد کرده بود.زمان  بر خلاف معمول همچون تیری از کمان جسته و شناور روی خط صاف پیش نمیرفت.باران ممتد و عقربه های گیج و پریشان ساعت، پرندگانی که همچنان در خواب تردشان غرب بودند، کارمند اراده پست، بی هیچ صورت و شمایل، در سکوت خونسرد مشغول دسته بندی کارت پستال ها، همسرش با آن حالت مهار گسیخته،موجودی که لجوجانه روی پنجره ناخن میکشید.گویی این ضرباهنگ تا ابد یکنواخت، با مکرو حیله داشت پایش را به ژرفای هزار تویی وسوسه آمیز میکشاند.تق تق، و دوباره تق تق، روت برنگردون، عوضش صاف زل بزن توی چشم هاش. کسی این را در گوشش زمزمه کرد. قلبت این شکلیه.