یکی از مهم ترین سرچشمه های بی توجهی به تئاتر کودک و نوجوان، عدم شناخت کودک و نوجوان و کار برای آنان و ارتباط با این گروه سنی است. در نگاهی گذرا به نمایش کودک و نوجوان در ایران می توان گفت که این نمایش به شیوه غربی اش حدود هشتاد سال پیش پا به عرصه گذاشته است؛ از آن زمان که مدرسه ها و بعد کودکستان ها کم کم ایجاد گردیدند و مربیان ایرانی و غیر ایرانی با ترتیب دادن نمایش به پرورش کودکان به شکل غربی همت گماردند. دهه 40 پای گیری و تاسیس کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان را به همراه دارد که در آن تئاتر به عنوان یک شاخه آموزشی پذیرفته می شود. اما تئاتر کودک و نوجوان حدود یک دهه است که وضعیت اسف باری دارد و هم چنان سیر قهقرایی را طی می کند. این نمایش، امروزه به صورت تفننی، بی برنامه، خودرو، بی ضابطه، بی رابطه، بدون شناخت، سست و سرشار از کلیشه های نخ نما وجود دارد که عوامل آن را می توان در نبود مدیران با تجربه، مربیان آگاه و برنامه ریزی صحیح دانست. مجموعه حاضر دربرگیرنده مقالاتی در خصوص تئاتر کودکان و نوجوانان است. بر این اساس بخش نخست شامل گفت وگوی صاحب نظران این حوزه در خصوص گذشته تئاتر کودک و نوجوان و بعضی از علل عدم رشد آن است. در بخش دوم با عنوان «نمایش کودکان و نوجوانان»، ضرورت پرداختن به تئاتر دانش آموزی مطرح گردیده است. در مقاله های این بخش به نمایش، نمایش نامه، بازیگری، کارگردانی و شیوه اجرا یا نمایش دانش آموزانی پرداخته شده و در مقدمه آن به ضرورت توجه به تئاتر تاکید شده است. مقالاتی در خصوص پیشینه نمایش نامه نویسی تئاتر کودک و نوجوان، بخش نقد و نظر و یک خاطره («از این جا تا ماکاکی» سفر با تئاتر سیار) از دیگر بخش های کتاب است.